Uvo je multifunkcionalni organ koji se mora posmatrati kao celina zato što se njegove različite funkcije kombinuju u jedno – slušanje.
Ideja slušanja koje je definisao Tomatis se bazira na orighinalnom shvatanju uva i kako ono funkcioniše. Medjutim za Tomatisa ova 2 dela (anatomija uva i način funkcionisanja) su nerazdvojiva u smislu slušanja zato što izmedju njih postoji konstantan dijalog kroz mrežu nervnih završetaka koji Ih spajaju a koje Tomatis zove integratori. Uvo predstavlja generator energije za mozak i uloga uva je da obezbedi oko 70% energije neophodne za mozak. Uvo predstavlja trajan izvor stimulacije I nalazi iza temporalne kosti lobanje.
Tradicionalno se smatra da se uvo sastoji iz 3 dela:

1. Spoljašnje uvo
2. Srednje uvo i
3. Unutrašnje uvo

Spoljašnje i sredje uvo prikupljaju i transmituju zvukove ka unutrašnjem uvu.
Spoljašnje uvo se sastoji od aurikule (ušna školjka), spoljašnjeg ušnog kanala i bubne opne koja razdvaja spoljašnje od srednjeg uva. Ušna školjka prihvata zvuk koji dalje prolazi do bubne opne. Bubna opna vibrira pri dolasku zvučnih talasa, te se akustička energija pretvara u mehaničku.
Srednje uvo je u stvari šupljina ispunjena vazduhom. Sastoji se od bubne šupljine i Eustahijeve tube.
Kako bubnu opnu ne bi pritiskao atmosferski pritisak samo sa jedne strane, srednje uho je povezano sa usnom šupljinom, a ovu vezu čini Eustahijeva tuba, koja se otvara samo pri gutanju i zevanju, ali koja izjednačava pritisak sa obe strane bubne opne.
Bubna šupljina sadrži 3 koščice: čekić, nakovanj i uzengiju. Ovo su tri najmanje koščice u telu i predstavljaju lanac kojim se mehanička energija prenosi sa bubne opne na drugu opnu koja se nalazi na ovalnom otvoru koštanog zida, na samoj granici srednjeg i unutrašnjeg uva.
Glavni deo unutrašnjeg uva čini kohlea (puž). To je koščati šuplji organ, uvijen u obliku puža, koji je bazilarnom membranom podeljen na gornji i donji deo. Na toj membrani se nalazi Kortijev organ u kome je smešteno 25000 nervnih završetaka glavnog slušnog nerva. Ovi završeci detektuju naizmeničnu promenu pritiska u tečnosti, a njihovo savijanje dovodi do pojave električnih impulsa koji se prenose duž slušnog nerva, brzinom od oko 30m/s, do mozga i u centru za sluh, konačno, stvaraju osećaj zvuka.
Postoje 2 teorije prenosa zvuka kroz srednje uvo. To su teorija klasičnog uva (ili Bekesijeva teorija) i Tomatisova teorija.

Po klasičnoj teoriji srednje uvo ima 3 funkcije i to: amplifikacija i prenos zvuka, zaštita, izjednačavanje pritiska izmedju unutrašnjeg i spoljašnjeg uva.

Originalnost Tomatisove teorije leži u shvatanju prenosa zvuka ka unutrašnjem uvu. To ga i razdvaja od klasične teorije. Inicijalno zvuk koji stiže do bubne opne se prenosi do koštanog žljeba a onda direktno do koštanog unutrašnjeg uva. Za Tomatisa uloga čekica i njegovih mišića kao i bubne opne je da prenesu zvuk do unutrašnjeg uva putem koštanog prenosa. Sa druge strane uloga nakovnja i njegovih mišića je da oslabi likvidne pokrete unutrašnjeg uva pošto je vibracija već preneta koštanim prenosom.

Unutrašnje uvo se sastoji od vestibule I puža.
Vestibula se sastoji od dela koji je u obliku školjke i ispunjen je endolimfom. Vestibularni system kontroliše naš osećaj ravnoteže.
Puž je šuplja okrugla koštana cev koja sadrži dlačice (senzorne slušne ćelije) visoke osetljivosti koje se pokreću kao odgovor na vibracije. Potom slušni nerv prenosi zvučnu informaciju od ovih ćelija do slušnog centra u mozgu.